1st thing I wondered, when I started this 7th, yes 7th! episode was why?
It reminds me of the attitude towards my father, who I really hated as a kid, in puberty, as young adult. And only melted just a little when, even though he had enornous problems qith my being gay, after he found out walking in the room where I was in hot embrace with my then (1974) boyfriend. He couln't handle that, walked out and only very slowly, over a few years, came to accept it, thanks to hours of talking to by my mum. What was left after that was our politically opposed views, that took not years but decades to be bridged.
The reason that I said I did nothing wrong above is not that I'm trying to whitewash myself. In fact actually, I can say I do regret some of my action towards him: I did get mad at him and lased back when he took such drastic action as to stop all intimacy and brought seeing me or teaction to e-mail to a minimum! Especially leaving here camera inspecteur and infuriated me. I tought we were on a road to recovery, but no.
Maybe I should have left my amateur psichology to the professionals, and in fact that is what I wanted: him turning to professionals. Sadly he didn't and just stuck his head further in the sand. He only got more angry at me and wanten me to charge attitude, while he didn't do anything. He even gave up his stop smoking plan. The only thing that did work was his stopping antidepression meds. Maybe through me showing him the publicity of how tapering down was so difficult and medical support at stopping had become such a political issue, that the lobby of big tech barrded funding of mental healthier ways than cold-turkey stopping. Sadly he found solace in MMD3, which obviously was making him happier and much more self assured, but only short-time, leaving him even more depressed but also more supersticious and paranoia, when it wore off.
At that time it also became officially illegal and thus got more expansie, while he was using it more. A loophole he got seriously entangled in and he could not ask anybody for help with, except me, but he just had declared me the cause of his predicament. So there was no way out left, other than leaving here. And no way left for me, other than stopping away and letting go.
Didn't even dare to ask how you are doing, want something simple you see again as a stab under the water. which only shows how little confidence you have and interprets even genuine signs of love as undermining. Yes, then never mind. Losy cause or dead horse that you don't have to try to drag ahead. half a year ?
Because I must. I really loved the guy and in my opinion did nothing wrong, apart from being born 4 decades earlier than he and thus acted as such, with a out proud hippy faggot attitude, that I Just could not shrug off, however much I tried.
What did I see wrong? I guess I didn't see his self degredation (like scat) was not just erotic fantasy played out but for a major part true low self esteem. That is why he had such a hard time seeing my campy, bitchy critical remarks as a fun way of being the loudmouth I was, but as hits below the belt and true personal attacks he could not deal with. That is why he could not accept my conclusion that he was on the spectrum, even though the symptoms were so obvious and were confirmed when I read up on the Asperger subject and tried to check it with diagnoses tests. When I carefully tried to lead him to accepting things grew from bad to worse .
Never mind.
Period !
Het eerste wat ik me afvroeg, toen ik aan deze 7e begon, ja 7e! aflevering was waarom?
Het doet me denken aan de houding ten opzichte van mijn vader, die ik echt haatte als kind, in de puberteit, als jongvolwassene. En smolt pas een beetje toen hij, ook al had hij enorme problemen met mijn homo-zijn, erachter kwam dat hij in de kamer liep waar ik in een innige omhelzing lag met mijn toenmalige (1974) vriend. Hij kon daar niet mee omgaan, liep weg en begon het pas heel langzaam, in de loop van een paar jaar, te accepteren, dankzij urenlang praten met mijn moeder. Wat daarna overbleef, waren onze politiek tegengestelde opvattingen, die niet jaren maar decennia nodig hadden om overbrugd te worden.
De reden dat ik hierboven zei dat ik niets verkeerds deed, is niet dat ik mezelf probeer te vergoelijken. Sterker nog, ik kan zeggen dat ik spijt heb van sommige van mijn acties jegens hem: ik werd boos op hem en las terug toen hij zulke drastische maatregelen nam dat hij alle intimiteit stopte en mij tot een minimum bracht om mij te zien of om te e-mailen. ! Vooral het verlaten van hier camera-inspecteur en maakte me woedend. Ik dacht dat we op weg waren naar herstel, maar nee.
Wat zag ik verkeerd? Ik denk dat ik niet zag dat zijn zelfvernedering (zoals scat) niet alleen erotische fantasie was die werd uitgespeeld, maar voor een groot deel echt een laag zelfbeeld. Daarom vond hij het zo moeilijk om mijn campy, bitchy kritische opmerkingen te zien als een leuke manier om de luidruchtigheid te zijn die ik was, maar als hits onder de riem en echte persoonlijke aanvallen waar hij niet mee om kon gaan. Daarom kon hij mijn conclusie niet accepteren dat hij in het spectrum zat, ook al waren de symptomen zo duidelijk en werden ze bevestigd toen ik las over het onderwerp Asperger en het probeerde te controleren met diagnosetests. Toen ik hem voorzichtig probeerde te leiden tot acceptatie, ging het van kwaad tot erger.
Op dat moment werd het ook officieel illegaal en kreeg het dus meer expansie, terwijl hij het meer gebruikte. Een maas in de wet waar hij ernstig in verstrikt raakte en waar hij niemand om hulp kon vragen, behalve mij, maar hij had mij zojuist de oorzaak van zijn hachelijke situatie verklaard. Er was dus geen andere uitweg dan hier weg te gaan. En er is voor mij geen andere mogelijkheid meer dan stoppen en loslaten.
Omdat ik moet. Ik hield echt van de man en deed naar mijn mening niets verkeerds, behalve dat ik 4 decennia eerder geboren was dan hij en dus als zodanig gedroeg, met een trotse hippie flikkerhouding, die ik gewoon niet van me af kon schudden, hoeveel ik ook probeerde.
Misschien had ik mijn amateurpsychologie aan de professionals moeten overlaten, en dat is eigenlijk wat ik wilde: dat hij zich tot professionals wendde. Helaas deed hij dat niet en stak hij zijn kop verder in het zand. Hij werd alleen maar bozer op mij en wilde dat ik mijn houding aanviel, terwijl hij niets deed. Hij gaf zelfs zijn stoppen met roken plan op. Het enige dat werkte, was dat hij stopte met antidepressiva. Misschien doordat ik hem in de publiciteit liet zien hoe moeilijk het afbouwen was en hoe medische ondersteuning bij het stoppen zo'n politiek probleem was geworden, dat de lobby van de grote technologie de financiering van geestelijk gezondere manieren dan stoppen in koude kalkoen blokkeerde. Helaas vond hij troost in MMD3, wat hem duidelijk gelukkiger en veel zelfverzekerder maakte, maar slechts voor korte tijd, waardoor hij nog depressiever werd, maar ook meer bijgelovig en paranoia, toen het minder werd.
durf niet eens meer te vragen hoe het met je gaat, wil iets simpels zie je weer als steek onder water. wat alleen maar toont hoe weinig vertrouwen je hebt en zelfs echt gemeende tekenen van liefde wel weerinterpteyeert als ondermijnend. Ja, laat dan maar. Losy cause of dood paard wat je niet hoeft te proberen nog vooruit te slepen. een half jaar ?
Laat maar. PUNT.
.
waar had ik dan meer betrokken belangstelling moeten tonen? het gamen? dat toonde me alleen maar hoe je dat zelf gebruikte als escape van jezelf. als timekiller, als nog verder uitstellen van wat je echt wilde.
Ik vraag me af of ik er goed aan doe om door te gaan en nog iets te verwachten: Als J zo makkelijk een afspraak eenn half jaar laat zitten, was ie dan ooit serieus geinteresseerd om onze verstandhouding weer op een goed spoor te krijgen? Dit doet zoveel meer pijn, en mijn pogingen om steeds maar weg te slikken wat ik echt vind om hem niet te kwetsen voelt ook rete-oneerlijk. Ook al was mijn commentaar altijd hartstikke eerlijk en nooit bedoeld om hem te denigreren, bijna alles wat ik vond werd negatief uitgelegd. Z'n stemmingswisselingen waren onvoorspelbaar en onbegrijpelijk. Hij vertrouwde mij niet meer? Oh ! Hij vertrouwde zichzelf niet meer. En z'n chem snuiverij verergerde de paranoia alleen maar. Hij legde mijn niet ingaan om sommige van zijn issues uit als mijn niet geïnterresseerd zijn.
Nee, echt geboeid kon ik niet worden bij zijn gamen. Daarbij sloot ie zich ook helemaal af als ik er bij zat. Maar ook als we het over psycho zaken hadden wist ik vaak niet te reageren, wellicht door m'n eigen atistische trekjes, maar bovenal doordat ik uit de babyboomer tijd stam, met lagere school klassen van 50 man of meer. Daar was geen ruimte voor intensief ingaan op zieleroerselen van een individu: je deed mee met de rest of je ocht het zelf maar uit. Dus leek het me voor het ook beter om niet te zwelgen in 'onzekerheden' maar power zetten achter waar wel vooruitgang te vinden was. Dat was jou helpen zoals ik het kon, niet zoals een 'professional' het zou doen. Toch blijf ik tegen beter weten in nog denken dat het goed kan komen. Ik wil je niet stalken en weg blijven van ongepast gedrag, pressie. Als jij het niet wilt, als je echt bang van mij bent. Laat dan maar. Maar ik kan je niet weg laten glijden, wil nog altijd zoeken naar wegen waarop we elkaar 'kunnen hebben'.
where should I have shown more committed interest? the gaming? that just showed me how you used that as an escape from yourself. as a time killer, as further delaying what you really wanted.
I wonder if I'm doing the right thing by going ahead and expecting something else: If J so easily misses an appointment for half a year, was he ever seriously interested in getting our relationship back on track? This hurts so much more, and my attempts to keep swallowing what I really feel in order not to hurt him also feels grossly unfair. Also, my comments were always very honest and never intended to denigrate him, almost everything I found was interpreted negatively. His mood swings were unpredictable and incomprehensible. He didn't trust me anymore? Oh ! He no longer trusted himself. And his chem sniffing only exacerbated the parranoia. He explained my not getting into some of his issues if my just are interested.
No, I couldn't get really interested in his gaming. He also completely shut down when I was there. But even when we were talking about psycho issues, I often couldn't respond, perhaps because of my own atistic traits, but above all because I come from the baby boomer time, with primary school classes of 50 people or more. There was no room there for intensively going into an individual's soul-movements: you joined in with the rest or you tried it out for yourself.
So it seemed better to me not to wallow in 'uncertainties' but to put power behind where progress could be found. That was helping you the way I could, not the way a "pro" would.
Still, against my better judgement, I keep thinking that things can turn out all right. I don't want to stalk you and stay away from inappropriate behavior, pressure. If you don't want it, if you're really scared of me. Never mind. But I can't let you slip away, still want to find ways in which we can 'cope' with each other.
Dat je niet reageert kan de boven genoemde oorzaak hebben: nl. dat het je niet meer interesseert en je leven prettig voortgaat.
Maar evengoed kan het zijn omdat je je niet goed voelt (je zei dat je je niet lekker voelde bij onze vorige, misgelopen, afspraak; was je wel aan de deur ?) ik vroeg je toen of het wellicht veroorzaakt was door een besmetting die met mond-kont eexchange te maken had (shygella of Hep C) daar heb ik ook geen antwoord op gekregen. Ik wil alleen maar zeggen ik ben echt benieuwd hoe het met je gaat en dat ik je gewoon wil zien, of het nou goed of slecht met je gaat. Niet om je iets wijs te maken, of beleren, maar ik zie onze goede bedoelingen van begin dit jaar weer weggleiden in onverschillig, vergeetachtig oblivion. Dat wil ik graag voorkomen.
That you do not respond can have the above-mentioned cause: namely that you are no longer interested and your life continues pleasantly.
But it could just as well be because you don't feel well (you said you didn't feel well at our previous, missed, appointment; were you at the door?) I then asked you if it was perhaps caused by an infection with mouth-ass eexchange (shygella or Hep C) I didn't get an answer to that either. I just want to say I'm really curious how you're doing and I just want to see you whether you're doing well or badly. Not to fool you, or teach you anything, but I see our good intentions from early this year slipping back into indifferent, forgetful oblivion. I'd like to avoid that.
Hoe triest voelt 't dat ik nu nog altijd niet weet of ik je nogmaals moet benaderen over het oppakken van de gemiste afspraak of het helemaal aan jou moet overlaten of het er nog van komt of dat ik me beter maar de handdoek in de ring kan gooien omdat ik niet wil dat je het als plicht ziet om de afspraak na te komen, maar er echt iets mee wilt.
Ik weet het niet meer:
Ik mag niet vinden dat jouw afspraken vergeten een tenenkrommende gek makende (gutwrencing) eigenschap is of er een psycho-wetenschappelijke analyse op loslaten. Dat is tenminste voor mij een weg om er iets van te begrijpen en het te kunnen accepteren dat jij nou eenmaal zo bent. Je kan zo mooi zijn in jezelf outen in fetishes. Waarom laat je dat niet toe in je sociale communicatie. Alsof ik ook niet ooit m'n eigen hangups niet kon overwinnen. Zo ben ik uit een paar maanden voor het afstuderen uit m'n bouwkunde studie gestapt omdat ik een panische angst had voor een promotie-praatje. In die tijd was de AV- en computer techniek nog niet zover gevorderd dat die m'n verbale expressie haden kunnen overnemen.
Ik dacht dat ik in de jaren dat je hier woonde best in de gaten hoe je in elkaar zat. Maar dat ik niet goed reageerde op jouw vragen was absoluut niet omdat ik niet geïnteresseerd was in jou, integendeel! Ik wist alleen dat ik voor jou niet de juiste antwoorden had, en ik allen kon putten uit m'n ervaringen van 40 jaar ervoor. En als ik al iets pobeerde vond jij (en ik niet minder) mij een schoolmeester en was je houguit vastberaden om wat ik suggereeerde af te wijzen. Vele boeken heb ik in die tijd (en nog) gelezen, om te begrijpen hou jouw mindset in elkaar zat en hoe ermee om te gaan. Mezelf realiserend dat ik absoluut de kennis en diploma's ontbeerde om dit taktvol aan te pakken.
Tussen twee haakjes: hoe gaat het met je onderwijs crashcourse ? Hopelijk schiet 't op want er zijn nu meer vacatures dan ooit !
How sad it feels that I still don't know whether I should approach you again about picking up the missed appointment or leave it all up to you whether it will ever come of it or if I should just throw in the towel because I don't want you to see it as a duty to keep the agreement, but really want to do something with it. I do not know anymore:
I can't think that forgetting your appointments is a cringe-inducing (gutwrencing) property or that you have to run a psycho-scientific analysis on it. At least that's a way for me to understand something and to accept that that's just who you are. You can be so beautiful in outing yourself in fetishes. Why not allow that in your social communication. As if I couldn't ever not overcome my own hangups either. For example, I dropped out of my engineering studies a few months before graduating because I was terrified of a promotion talk. At that time, AV and computer technology had not yet advanced to the point where they could have taken over my verbal expression.
I thought in the years that you lived here I had a good eye on how you were put together. But the fact that I didn't respond well to your questions was definitely not because I wasn't interested in you, on the contrary!
All I knew was that I didn't have the right answers for you, and I could only draw on my experiences from 40 years before. And if I tried anything, you (and I no less) thought I was a schoolmaster and your hougut was determined to reject what I suggested. I have (and still are) read many books in that time, to understand what your mindset is and how to deal with it. Realizing that I absolutely lacked the knowledge and qualifications to tackle this tactfully.
By the way: how is your teaching crash course going? Hopefully it will come soon because there are now more vacancies than ever!
Misschien kun je met de bovenstaande informatie begrijpen hoe verwoestend het voelde toen je in februari 2020 na terugkeer uit het ziekenhuis zei dat je me niet meer vertrouwde. De afgelopen jaren was alles wat ik deed proberen me aan te passen aan uw aanpak, en telkens als ik iets deed dat u van streek maakte, probeerde ik ervan te leren en het ook goed te maken, een nachtkastje timmerde, sloten en zonweringbevestigde aan je deuren, uit de brand helpen met acute belastingdienst-terugbetalingsproblemen, etc.
Het was duidelijk niet goed genoeg, dus was het een wonder dat woede de overhand kreeg? Begrijp je waarom ik uit de bocht vloog en op geen enkele manier de combinatie kon maken van jouw opzeggen van vertrouwen en het zo keihard aankomen met je eenzijdig besluit om te stoppen met onze anale exchanges en dan in de volgende regel ervan uitgaan dat we wel op een leuke manier met elkaar om kunnen blijven gaan: sorrie, dat was ook een brug of twee, drie te ver.
Dat zag je al in m'n vorige verslag van onze correspondentie, gemaakt om alles te verwerken en om de voortgang of het achteruitgaan van onze gesprekken te analyseren. Ik wilde er zeker van zijn dat het me op geen enkele manier superieur aan jou toonde, dus ik sloot mijn meer slinkse pogingen om naar jou uit te halen, waar ik niet trots op ben, niet uit.
Maybe with the above information, you can understand how devastating it felt when in february 2020 after returning from the hospital, you said you stopped trusting me. Over the previous years all I did was try to adapt to your approach, and whenever I did something that upset you, I tried to learrn from it and also make up for it, carpentering a bedside, adding locks and shades to your doors, helping out with acute 'belastingdienst' repaymnet problems, etc.
Not good enough obviously, so was it any wonder that anger got the better of me? Do you understand why I freaked out and couldn't in any way combine your denial of trust and coming so hard with your unilateral decision to stop our anal exchanges and then assume in the next line that we're on a nice way to keep on getting along: Sorry, that was also a bridge or two or three too far.
You already saw that in my previous report on our correspondence, made to get to grips with it all and to anayse our conversations progress or degress. I wanted to make sure it did not show me in anyy way superior to you, so I did not exclude my more devious attempts of lashing-out to you, that I'm not proud of.
Momenteel ben ik bezig, met een Amsterdams leesclubje, de 1000-en pagina's te doorwroeten van Marcel Proust's "a La Recerche du Temps perdu". Ook daaruit leer ik weer heel veel en het aanpakken van zo'n ellenlang 'heavy' project, was altijd een van mijn mechanismen om te coopen met een grooot verlies of een heftige carière teleurstelling. Zo heb ik ook al in m'n middelbare school tiijd, om bij te komen van m'n eerste liefdesverdriet, nog zo'n litereaire blockbuster, wasr bijna niemand doorkomt, gelezen, nl: 'Ulissus' van James Joice. Dat leverde me dan wel weer een 10 voor Engels op bij m'n eindexamen van Stanislas HBSb.
In het vijfde Proust Recherche boek, 'de Gevangene" woont hij samen met een geliefde, maar weet onderhuids dat het allemaal niet, of niet helemaal, klopt. Toch zijn er ontieglijk veel mooie dingen in die relatie, maar ook jaloezie en wantrouwen, van beide kanten. Op het eind van dat boek, in de laatste alinea zelfs, gaan ze toch nog volstrekt onverwacht uit elkaar. Waarna Proust in het volgend boek 'de Voortvluchtige' van alles probeert om alles terug te lijmen. Als dan uiteindelijk wordt besloten om bij hem terug te keren en er een brief is gestuurd om hem te verwittigen van de terugkomst, valt ze van haar paard en is ze dood.
At the moment I am busy, with an Amsterdam reading club, rummaging through the 1000's of pages of Marcel Proust's "a La Recerche du Temps perdu". I also learn a lot from that and tackling such a lengthy 'heavy' project has always been one of my mechanisms for cooperating with a great loss or a severe career disappointment. In the same way, in my high school time, to recover from my first heartbreak, I read another literary blockbuster, which hardly anyone gets through, namely: 'Ulissus' by James Joice. That gave me a 10 for English in my final exam of Stanislas HBSb.
In the fifth Proust Recherche book, 'the Prisoner', he lives with a loved one, but knows under the hood that everything is not, or not quite, right. Yet there are many beautiful things in that relationship, but also jealousy and mistrust, of At the end of that book, even in the last paragraph, they still break up completely unexpectedly. After which Proust tries everything in the next book "The Fugitive" to glue everything back together. When finally it is decided to On returning to him and a letter was sent notifying him of the return, she falls from her horse and is dead.
Ja, ik probeer het nu al bijna 2 jaar "los te laten". Maar helaas ben ik als Proust aan jou gewend geraakt als huiskameraad en zelfs aan de onhandigheden van de omgang met jou. Waarom we niet zoveel konden praten, zoals dat jij problemen had met snurken toen we in Berlijn waren, en de daaruit voortvloeiende annulering van onze reis naar LA. Natuurlijk waren er simpele oplossingen voor dat soort dingen, zoals oordopjes en ik had mondprotheses kunnen krijgen die snurken voorkomen. Je zei dat je wilde dat ik mijn houding zou veranderen, maar deed je zelf ook maar de minste poging?
Yes, I've tried to "let it go" for almost 2 years now. But sadly as Proust, I did get accustomed to you as home buddy and even the awkwardnesses oof dealiing with you. Why we couldn't talk about so much, liike you having problems with m snoring when we were in Berlin, and the resulting cancelation of our trip to LA. Of course there were simple solutions to that kind of thing, like earbuds and I could have gotten mouth prostetics that ban snores. You said you wanted me to change my attitude, but did you yourself only make the slightest move ?
Ik wou dus eigenlijk alleen maar zeggen, dat wat we deafgeopen 4 jaar hebben meegemaakt en gedeeld, voor mij heel veel de moeite waard is geweest, wat er er verder ook gebeurt. Ik denk dat ook jij viindt dat we qua eerlijkheid en openheid over een zelfs in homokringen nogal 'onsmakelijk' gevonden liefhebberij, maar ook over hoe we allebei hebben geprobeerd er iets moois vann te maken, we er allebeitrots op kunnen terugkijken, en ik ben daarnaast ook nog alleszins bereid er nieuwe hoofdstukken aan toe te voegen, als het me gegund is.
So I really just wanted to say that what we have experienced and shared over the past 4 years has been worth a lot to me, no matter what happens next. I think that you too think that in terms of honesty and openness about a hobby that has been found quite 'distasteful' even in gay circles, but also about how we have both tried to make something beautiful out of it, we can both look back on it, and I am also also quite willing to add new chapters, if I'm allowed.
Ja, het was natuurlijk aanmatigend (presumptuous) van mij om ervan uit te gaan dat we veel gemeenschappelijke doelen hadden.
Qua politiek bleek dat al snel, maar daarover konden we nog luchthartig sparren en van mening verschillen. Maar het feit dat jij heel mooi onverzettelijk out en proud was over je perversies, maakte dat ik er natuurlijk van uit ging dat je ook bondgenoot kon zijn en eenzelfde passie kon hebben of krijgen rond homo-erotische kunst, en dat het filmen van onze fetish activiteiten tot veel meer kon leiden. Welllicht had jij daar het idee dat ik je wilde meeleuren. Niets was minder waar; ik wilde zoeken naar waar we samen verder in konden groeien, maar je zeker niet een richting op duwen. Ik kan me voorstellen dat je je daarin een kant op geduwd kon voelen. Verder wilde ik ook niet helemaal kritiekloos jou slaafs volgen en ook twijfels of bezorgdheden uiten op vlakken waar je m.i. grote risico's nam.
Als je ook maar een beetje meer betrokkenheid en inzet of committeren had getoond met pandzaken en/of met homo/kunstzaken dan hadden we zo makkelijk verder samen verder kunnen optrekken, maar jammergenoeg bleef er altijd een afstand houden, ofwel een niet nader uitgelegd "het voelt niet goed".
Yes, of course it was presumptuous of me to assume that we had many common goals.
In terms of politics, this soon became apparent, but we were still able to spar lightly and differ in opinion. But the fact that you were very pretty, unyieldingly out and proud about your perversions, made me naturally assume that you could also be an ally and have or get the same passion for homoerotic art, and that filming our fetish activities could lead to much more. Perhaps you had the idea there that I wanted to follow you. Nothing could be further from the truth; I wanted to look for where we could grow further together, but certainly not push you in a direction.
I imagine you could feel pushed in that direction. Furthermore, I also did not want to follow you slavishly uncritically and also express doubts or concerns in areas where you took great risks.
If you had shown even a little more involvement and commitment or commitment with pawn shops and/or with gay/art affairs we could easily have continued to work together, but unfortunately there was always a distance, or an unexplained "it doesn't feel right".
Kan heel goed begrijpen dat je mijn mails op een gegeven moment niet meer uit las. Ook al was dat gekmakend, want het waren nooit steken onder water of ook maar in de verste verte bedoeld om je te ondermijnen. Hooguit was het vergeven van sarcasme, een diepe wanhopige zucht of mijn soort van wellicht misplaatste humor. Het is nooit iets anders geweest als mijn welgemeende poging je te begrijpen. Misschien kunnen we nog leren elkaar te accepteren zoals we nou eenmaal zijn en genieten waar we elkaar kunnen stimuleren, uitdagen, opgeilen, proeven of uitkotsen. Als je daar nog iets in ziet hoor ik 't wel.
I can understand very well that you stopped reading my emails at some point. Even if that was maddening, because they were never stings under water or even remotely intended to undermine you. At most it was forgiven for sarcasm, a deep desperate sigh, or my kind of perhaps misguided humor. It has never been anything but my sincere attempt to understand you.
Maybe we can still learn to accept each other as we are and enjoy where we can stimulate, challenge, arouse, taste or vomit. If you see anything in that, let me know.
Ja, ik heb zeker jouw "let it go" advies op te volgen, en dat zal uiteindelijk ook wel gaan, maar tot nu toe zijn m'n ervaringen met scat dates alles behalve bemoedigend. Dat was met jou, omdat het huiselijk en casual was en er geen haast was om stappen verder te gaan omdat 't heel erg vanzelf ging zoals het kwam of niet,zoveel makkelijker en natuurlijker. Ook al heb ik best wel wat 'aardige' encounter gehad, toch was er niemand bij die me verder hielp zoals jij. Zo ook qua woning: ik kan het nog steeds niet over m'n hart krijgen om je ruimtes opnieuw te verhuren. Dus vooralsnog is het een, zeer spaarzaam gebruikte, playspace.
Yes, I definitely had to follow your "let it go" advice, and eventually I will get there, but so far my experiences of scat dates with others have been anything but encouraging. That was with you, because it was homey and casual and there was no rush to take things further because it very much came naturally as it happened or not; so much easier and more natural !
Even though I've had quite a few 'nice' encounters, there was no one there to help me out like you. Likewise in terms of housing: I still can't bring myself to re-let your spaces. So for now it is just a very sparingly used playspace.
De generatie die niet meer te redden is. Hoorde ik vanavond op Ned1. Dat ging over de huidige snuif verslaafde studenten. Ik dacht jou daarvan weg te kunnen houden. Niet dus.
Ik nog wel van jou, Vanuit "Er niet zijn" leren ruimte in te nemen; being there, er wèl zijn!
The generation beyond saving. I heard tonight on Ned1. That was about the current sniff-addicted students. I thought I could keep you away from that. Not so.
I still love you, From "not being there" learning to take up space; being there!
Ik had je zo graag willen kunnen helpen (ja al die werkwoorden achter elkaar), ik zie echt wel dat jij tot de generatie behoort die het slechts af is qua financiële, mentale en socile welvaart, maar dan is juist van belang dat je je niet isoleert, en goed bedoelde, maar niet altijd evenn welkome of juiste adviezen uit je omgeving aanhoort, en dan al of niet overneemt. Maar niert wegduiken van je omgeving. en dan zeggen dat je je niet herkent in mijn "diagnose" autisme. Welke diagnose had je dan willen hebben? Liever "botte hork" of "communicatie nachtmerrie"?
I would have loved to have been able to help you (yes, many verbs in succession), I really see that you belong to the generation that is only finished in terms of financial, mental and social prosperity, but then it is important that you do not isolates, and hears well-meaning, but not always welcome or correct advice from your environment, and then takes over or not. But don't run away from your surroundings. and then say you don't recognize yourself in my "diagnosis" of autism. What diagnosis would you like to have? Rather be a "blunt jerk" or a "communication nightmare" ?
Hoe het met je gaat. Hopelijk heb je 'n hep C test gedaan en was die negatief en voel je je weer goed. Het is een van de weinige serieuze risico's die we lopen, maar is nog veel werk, research en explore werk te doen voor scat ambassadeurs, en wil ik graag verder uitzoeken hoe we dat allebei kunnen volhouden en verbeteren. Dus als je vertrouwen hebt in een nieuwe afspraak, is de deur nu echt open.
Ad
ps:
Ik klikte vaak bij jouw clips op 'delete from favorites' en erna weer op 'add to favorites', om ze bovenaan in mijn lijst te houden.
Vermoedelijk heb ik daarbij op een verkeerde button geklikt, zodat jij helemaal uit m'n favoriete friends lijst bent gevallen.
Vandaar dat ik een hernieuwd thisvid vriendschapsverzoek doe.
, How you are. Hopefully you took a hep C test and it was negative and you're feeling well. It's one of the few serious risks we run, but there's still a lot of work, research and exploration work to do for scat ambassadors, and I'd like to explore further how we can both sustain and improve that. So if you have faith in a new appointment, the door is really open now.
Ad
ps:
I often clicked 'delete from favorites' on your clips and then 'add to favorites' again, to keep them at the top of my list. Presumably I clicked on a wrong button, so that you have completely fallen off my favorite friends list. That's why I'm making a renewed thisvid friend request.
op meer succes bij onze volgende afspraak; een Valentijnswens:
to better luck with our next date; a little Valentine wish:
stond in de AH en daar waren ze weer: de choco easter eggs en dat werkte gelijk als een time-travel, 3 jaar terug, toen we toch best wat leuke dingen deden met die eitjes : https://thisvid.com/videos/eastereggs/ Vreselijk jammer en pijnlijk was het dat de afspraak misliep om de nasmaak, die bij ons alle twee achterbleef na het abrupt en ongemakkelijk scheiden van onze wegen in 2020, weg te spoelen. Jammer dat sindsdien al weer 3 maanden zijn vervlogen zonder een nieuwe afspraak. Ik wil dat nog steeds heel graag en als jij dat ook wilt is een paas- ontbijt / brunch / diner / of anderszins een met onze fantasie aangevulde afspraak geen gek idee. Hoop dat ik snel van je hoor met een datum/tijd voorstel. En ik zal me 3 keer vergewissen dat ik de bel hoor en ook de deur op 'n kier zetten
Ad
was in the A..H. and there they were again:
chocolate easter eggs!
and that worked like a time-travel, 3 years ago, when we did some fun things with those eggs!
It was a terrible pity and painful that the appointment went wrong because of the aftertaste, which left both of us behind after abruptly and uncomfortably parting our ways in 2020. Too bad that since then 3 months have passed without a new appointment. I still really want that and if you want that too, an Easter breakfast / brunch / dinner / or otherwise an appointment supplemented with our fantasy is not a bad idea. Hope to hear from you soon with a date/time proposal.
And I will make sure 3 times that I hear the bell and also leave the door ajar
Ad
Het is inmiddels al weer een half jaar geleden dat we op het spoor zaten om onze verstandhouding weer een beetje op een constructief spoor te krijgen.
Spijtig genoeg is dat voor een rood sein tot stilstand gekomen door èn dove oren èn koude winterdagen èn dichte deuren en misschien ook onzekerhheid.
Nu de zomer-maanden beginnen is dit wellicht een laatste kans om het alsnog te proberen, voordat we volgend najaar misschien het gas niet meer hebben om het hier warm te kunnen stoken.
Als het jou toch net lukt, kun je me dan svp laten weten hoezo? Ik begin me (hopelijk onnodig) zorgen te maken...
Ad
0654607291
www.queerlog.nl
It has now been six months since we were on track to get our relationship back on a constructive track.
Unfortunately, that came to a halt before a red signal through deaf ears, cold winter days, closed doors and perhaps uncertainty.
Now that the summer months have started, this may be a last chance to try it, before we might run out of gas next fall to heat it up here.
If it doesn't work for you, could you please let me know? I'm starting to worry (hopefully unnecessarily)...
Ad
0654607291
www.queerlog.nl
Het is even niet zo goed met me gegaan. Het gaat nu wel wat beter maar ik heb een hoop te doen. Ik heb besloten om de scat even te laten. Ik heb überhaupt geen seks op het moment en dat bevalt prima. Ik wil even rustig en verantwoord doen.
Gr, Jos
It hasn't gone so well for me. I'm a bit better now but I have a lot to do. I've decided to leave the scat for a while. I'm not having sex at the moment and I'm fine with that. I want to take it easy and responsible.
Gr, Jos
Blij met elk antwoord.
Liever kort en niet zo constructief dan maandenlang niks horen. Ik had natuurlijk al even 'n idee dat het dit was. Maar het is echt niet zo dat ik alleen maar geïnteresseerd in jou was/ben vanwege scat. Ik ben natuurlijk best goed geïnformeerd op het gebied van de scat scene, en daarmee kunnen we altijd nog verder, omdat ik jouw gemak daarmee heftig bewonderde, maar de kern van waarom ik niet zo makkelijk 'doei' tegen je zeg gaat niet om je kont of stront, maar om hoe ik je in de 4 jaar hier op O-134 heb leren kennen. Mijn ervaringen in het zoeken naar andere scat-buddies zijn alles behalve bemoedigend en ik heb ook niet kunnen besluiten om jouw verdieping aan iemand anders te verhuren. Mij was het vooral te doen om me echt over te geven aan alle shit die in jou zat, letterlijk en figuurlijk. En dat te begrijpen en support te zijn voor mezelf en jou, door die ervaringen te delen. Daar waren voor mij geen chems voor nodig, en ik respecteerde dat dat voor jou anders was. Ik vond het af en toe heel moeilijk, maar had nooit het idee dat ik jou ook maar enige kant op wilde duwen. Ik hield me heel erg in, om jou niet het idee te geven dat ik je ook maar ergens veroordeelde. Wèl zag ik hoe je strijd voerde met jezelf en zelfs met mensen die het beste met je voor hadden. Ik vond/vind het jammer dat je je puzzels helemaal zelf wilt oplossen.
Ook al pretendeer ik helemaal niet dat juist ik jou kan helpen, dan nog denk ik dat het goed is al je een paar mensen genoeg vertrouwt om je onzekerheden te delen. Hoe gek het ook is, veel van wat ik nu bij jou (denk te) zie(n) heb ik ook doorgemaakt in m'n studentenjaren. Zelf denk ik dat ik altijd de meer laffe keuzes heb gemaakt in leven, liefde, sex, studie en carrière choices. Anders had ik vast niet overleefd tot op heden. Jij stapt (over)moedig in van alles. Zoals 4 jaar geleden, toen je lekker hier op het dak in de regen en bliksem wilde staan, en ik daarbij een bang en bezorgd trutje was.
Ja, ik was verschrikkelijk teleurgesteld en boos toen je zei mij niet meer te vertrouwen. Daarop heb ik slecht gereageerd met verbaal terugmeppen. Jouw niet reageren was echter zo gek makend dat je me geen keus liet. Nog vind ik je mailen een crime, omdat ik telkens denk dat je me een lastige stalker vindt, die maar niet van ophouden weet. Als dat zo is, laat me dat dan weten, dan hoor je nooit meer van me.
Als je echter toch denkt dat we beiden zoeken naar hoe we toenadering kunnen vinden en vertrouwen kunnen herstellen, laat dat dan ook weten, ook al is het met een paar woorden. Alles beter dan maanden op wat voor reactie dan ook wachten.
Ad
Happy with any answer.
Rather short and not so constructive than hearing nothing for months.
Of course I had an idea for a while that it was this. But it's really not that I was only interested in you because of scat.
I'm of course pretty well informed about the scat scene, and we can always go further with that, because I greatly admired your ease with it, but the gist of why I don't say "bye" to you so easily isn't about your ass or shit, but for how I got to know you in the 4 years here at O-134. My experiences in looking for other scat buddies have been anything but encouraging and I haven't been able to decide to rent out your floor to anyone else.
The main thing for me was to really surrender to all the shit that was inside you, literally and figuratively. And to understand that and to be support for myself and you, by sharing those experiences. I didn't need chems for that, and I respected that it was different for you. I found it very difficult at times, but never felt like I wanted to push you in any direction. I held back very hard, so as not to give you the idea that I was judging you in any way. I saw how you fought with yourself and even with people who wanted the best for you. I felt disappointed that you wanted to solve your puzzles all by yourself.
Even though I don't pretend at all that I can help you, I still think it is good is if you trust a few people enough to share your insecurities. As crazy as it is, a lot of what I now (think I see) see(s) with you I have also gone through in my college years. I think I've always made the more cowardly choices in life, love, sex, study and career decisions. Otherwise I probably wouldn't have survived until now.
You step (over) boldly into everything. Like 4 years ago, when you wanted to stand here on the roof in the rain and lightning, and I was a scared and worried bitch.
Yes, I was terribly disappointed and angry when you told me not to trust me anymore. I reacted badly to that by verbally hitting back. However, your failure to respond was so insane that you left me no choice. I still think emailing you is a crime, because I always think you think I'm an annoying stalker, who just can't stop. If so, let me know and you'll never hear from me again.
However, if you think we're both looking for ways to get closer and restore trust, let us know, even if it's in a few words. Anything better than waiting months for any response.
Ad
die nog als draft, dus weer in 'niet verzonden' staat:
Aan de andere kant,
Begin langzaamaan vertwijfeld te raken: Nadat je me heel hoopvol had gemaakt afgelopen najaar, is dat in januari gecrasht door de zg. voordeurbel miscommunicatie.Ik begin nu echt te twijfelen of je wel echt aan de voordeur bent geweest of dat als excuus hebt gebruikt om alles af te blazen. Anders kan ik niet verklaren dat je na eeen half jaar nog altijd niet aandurft om opnieuw af te spreken. Je argument dat de effe sex- en scat loos wilt proberen op een beter spoor te komen vind ik een slecht idee. Sex is een van de gezondste dingen die je kunt doen en het zou verstandiger (en goedkoper) zijn om eens een tijdje zonder games te proberen. Hiermee wil ik helemaal niet nogmaals jou d les leren,maar je ontzien en stroop smeren heeft tot nu toe ook geen snars geholpen, dus ik ga terug naar eerlijk zeggen wat ik van je vind.
Je hebt al je vertrouwen in mij opgezegd, maar daarmee eigenlijk nog meer je vertrouwen in jezelf, alsof ik na 4 jaar met je samen wonen niet iets van de kern van je denken ben gaan inzien.(en ook van de vergissingen en te hoge verwachtingen in m'n eigen denken)Zo durfde ik al sinds je vertrok niet meer te vragen hoe het met je onderwijs-studie ging.Daarmee veronderstelde ik eigenlijk al dat het vast niet zo optimistisch verliep als je voorgaf. Zolang je niet je echte mental shit net zo eerlijk als de gut-shit wilt (proberen te) delen,zonder dat de bedoeling is om je daarmee voor een avond een gevoel van geluk te kunnen wijsmaken in plaats van iets wat zich dieper en duurzamer niet alleen in je voornemens of notitieboekjes laat optekenen,maar zich weet vast te bijten in je voornemens, en dat niet alleen, ook in je benadering van derden, die misschien omdat ze onterecht om je gaven, zich te veel met je bezig hielden den die je dus gewoon maar ging negeren en hun pogingen om toch contact met je te houden gewoon maar negeerde.Niet ziend hoeveel pijn je hen, en daarmee uiteindelijk jezelf deed.
Being there, jezelf nemen zoals je bent en daar niet van weglopen, als je dat niet zelf doet, dan gaan anderen dat zeker ook nooit doen. Je hoeft het niet met mij te vinden,als er anderen zijn die je beter kunnen helpen, prima! Maar ik geloof niet dat je iets opschiet met verder uitstellen, achter 'n scherm blijven zitten en denken dat met niks doen, (qua sex tenminste) je ook maar iets oplost.
On the other hand,
I'm slowly starting to get desperate: After you made me very hopeful last fall, that crashed in January due to the so-called front doorbell miscommunication. I'm really starting to doubt whether you really went to the front door or used that as an excuse to to blow everything off. Otherwise I can't explain that after a year and a half you still don't dare to meet again. I think your argument that the smooth sex and scat loos want to try to get on a better track is a bad idea. Sex is one of the healthiest things you can do and it would be wiser (and cheaper) to try no games for a while. I don't want to teach you the lesson again with this, but taking care of you and smearing syrup hasn't helped so far either, so I'm going back to honestly say what I think of you.
You have given up all your trust in me, but with that even more trust in yourself, as if after 4 years of living with you I have not come to see something of the core of your thinking. (and also of the mistakes and too high expectations in my own thinking) For example, ever since you left I didn't dare to ask how your education study was going. I actually assumed that it probably wasn't as optimistic as you said. As long as you don't want to (try to) share your real mental shit as honestly as the gut-shit, without the intention of making you believe a feeling of happiness for an evening instead of something that is deeper and more lasting. only in your resolutions or notebooks, but knows how to bite into your intentions, and not only that, also in your approach to third parties, who perhaps because they cared about you unjustly, were too concerned with you that you so just went and ignored their attempts to keep in touch with you anyway. Not seeing how much you hurt them, and in doing so ended up hurting yourself.
Being there, taking yourself as you are and not running away from it, if you don't do that yourself, others will certainly never do that either. You don't have to agree with me, if there are others who can help you better, great! But I don't believe that you will do anything by procrastinating, sitting behind a screen and thinking that doing nothing (at least in terms of sex) will solve anything.
I refound these old diary-entries by Jos from 1917:
Tuesday november 21st 2017:
Today is day two of the scat-challenge. Two of five days. And the challenge is this:
Ad brings me coffee in the morning with two of the AH oatmeal cookies. On one of those two,
clevery hidden under a cloud of whipcream, is a piece of shit.
It's Ad's own; fresh from his asshole. How he harvests it, I don't know, but it is there,
cooled down but soft and malleable like gingerbread.
Obviously, the plan is that I eat all of it. Or better said: I took it upon myself to devour
his poo, with the cooky.
I want that, because there is hardly anything I find more thrilling than seeing a guy who is
so horny he devoutly and keenly eats out an asshole. I want to be that kind of guy, so turned on
by totally surrerndering to devouring the essence of man. Mouth open, like at cummunion, with lips,
teeth, tongue, throat, fully experiencing the smelly warmth, fibre, grit, smell, texture, chewing and
swallowwing, allowing it access into my body through the organ that mosts implies intimacy,
the organ of kissing, eating, blowing, drinking, puking. In many respects this organ is so much
more intimate than my asshole, that sadly has no taste buds.
In my masturbation fantasies I daily spin stories around this theme, without leaving the slightest trace of
self preservation, by letting grinning men heroes shit in my mouth. Men with round, virile asscheeks,
sometimes blushing or nickering when they realise the extent of my impetuous hornyness, seeing me grind my
browned jaws and their own familiar smell returned from my breath.
These men unvariably are oversized boys, with ass-cheeks like trainbumpers, high wide strong backs, muscled calves
and open faces, armed with wide mouths and hefty teeth. They're all men of my youth (even if I make them up):
the cool guys from my street. I was afraid of them, but still wanted to be accepted by them, the boys from
highschool. Share in their brotherhood, where there was no place for me with my overwrought flamboyance,
being the absolute antithesis of their existence. These guys with their good natured but infuriating mysticism
of their buttocks, that for as long as I can remember have been the focal object of my lust fantasies, that
over the years have only grown more radical, and and correspondingly unpractical.
But hey; this is porn.
I can only see these guys that way because of the distance, without which the fantasy
would snap like an old frey balloon. Without the distance they would return to themselves
and that is different from what I see in them. How much better it is then to eat or learn
to eat from the one you respect, admire, love. As the hunger remains.
I got to see this challenge as unavoidable, because I expect to find and believe that beyond the horizon
of my own learnt disgust I will find the silver lining of freedom and strength, with which I can cover my
head and shoulders, so my nakedness will no longer be my shame or vulnerablility, but the location of
the primeval savanna of my strength and resiliance. To travel beyond the horizon, primairily a capability only
attributed to the mind, is mainly a matter of practice, perseverance and training. Today a cooky with
a tiny morsel, next year the full dumpings, saved over three days I will be able to endulge in and devour as if
it's warm apple pie.
Yesterday already went far easier than expected. The day before we agreed to do this and I went to bed
quite nervously. I dreamt I was in a play directed by Piet and I did absolutely everything wrong that could
go wrong. So the morning came around in shadows of presumed failure. In our earliest talks about how we
could approach this we agreed that I would go straight away for a full load, to get it over and done with
as forcefully as possible. Luckily Ad had the realistic sense to phase things more gradual. To build the
stamina and confidence that I would not flee this challenge prematurely. That for now is what remians a feasible and
very much disired challenge.
So there he came around with the first breakfast: coffee with the cookies, covered with
his shit hidden beyond a fresh envellope of cream. In three bites II took it in, with very much present
that little piece of his food of the day before. I planted my feet flat to connect with the floor.
Oatmeal, cranberries, cream and poo swirled around my tastebuds and all the normal usual tastes
just circulated like celestial bodies around the Jupiter of faeces, that was the main point of gravitaty
in the warm-soft universe of my mouth. I found I was able to separate the disgust, repulsion and
gag reflex from the intensity of the tasting. Or at leat for a while. Some moments, like a whiplash
repulsion gurgled up from my throat and I felt the urge to puke, but I did keep my lips sealed
tight and left it to my eyes to tear up. I actually felt amused about the absurdity of my situation.
When I finally had accomplished my task satisfactory I went downstairs, to report to my dealer.
"It went quite well," I said. He was satisfied. I got the impression he tried to control his
enthousiasm, as not to put any pressure on me to proceed. Very sweet.
Today again things went better and easier than the first day. I could not rewind to the exact taste
of yesterday in my memory, but still an impression of the taste did somewhat prepare me for what was coming.
But stangely, there wasn't any gagging. Exept when, as a result of a dry gob, the shit tended to stick at the back
of my throat and wouldn't pass my tonsils. But that doesn't count. The tongue had performed exemplary and
given off enthousiast nerve signals to my brain, and that's what counts.
Meeting Ad after completion of the task, I let him know that tomorrow I was ready to get the feeding without the
cream cover. If I'm able to fulfil this small step, I'm sure there will be new challenging steps to reveal and share here.
Wednesday november 23rd 2017
Thus another day started and again, I redeemed the third part of my little challenge.
I just did eat the third shit covered cooky, without it being hidden under cream and also
quite a larger dose. The shit was of a classic medium brown color and, to judge from the texture,
quite a healthy sample, with fibre, recognizable food samples and the like. It was like this:
the poo was concentrated in a nicely shaped little dump (haha), so I spread it a bit with my thumb,
that I sucked the remaining cover off afterwards.
There was quite a bit of gagging, but that now feels like part of the procedure.
Those are the moments to concentrate on the effort and 'make-it-so'. It's like Ad said:
"If it would be easy, we could just as well stick to appe pie". I saw something red in the poo,
perhaps it was paprika. Ad stayed with me this time and also ate a cooky, but one covered with shit
from my asshole. I cannot conclude differently: he sincerely enjoys it. His body, his facial expression
tells me that, but it remains weird. I still feel some embarasment and repulsion too.
Like 'fucking hell, yuck! why would he eat my shit?' As if my shit obviously cannot be of any value
or worthwhile to anybody, because I also cannot have any value? Or is it that I have to get used to
being proud and horny about it. Can I only be a bottom in scat scenes? That actulally feels like an
unpleasant prospect, but one that cannot be ruled out, at this stage.
If I wouldn't have so much trouble with enjoying fun with my own asshole, I could turn into a
credible 'versa'. That would soooo fit me better, as I'm actually a multicolored person,
approaching things from all aspects, being a being a 'legion'. But maybe I'm just a novelty junkie.
A possibility that cannot be ruled out.
By the way, I also redeemed 2 other challenges:
This here is the result of day two of the self-imposed writing challenge,
and if I also get out a few job applications I can strike off another one.
It all surely makes me feel at ease, confident and alert: awake as hell.
That's another bonus of this morning ritual. It starts the day with a bang.
I'm not just switching on my computer for another gaming session of hiding in distraction.
I'm right here, in my body, as opposed to the one-dimensional me,
finding just cotton wool within my skull.
I am writing this. What I feel is real and I can read it back, agree and confirm it's all there.
Also still smell Ad's shit on my fingers. Makes me feel light and my head now is a sphere
of translucent glass while my body is like a doggy running behind a departing car.
Maybe I'm starting to learn that saying 'yes' instead of 'no' makes the body juices flow and fizz.
You can float onwards with inspiring bubbles.
Ad suggested that as one job application I could do an open one as bartender with 'de Boss'
fetishbar in den Haag. First I thought 'no', as that is what I always do and think first, but then
I saw myself as aspiring writer behind that rated bar, observing, filling myself. And now I'm
sure I will do just that. It could be fascinating and inspiring, to position myself within the
center of a scenr that so intrigues me. I can see it already, telling young homos in a decade or so,
nonchalantly, to have worked and learnt the tricks of the trade right there.
Pink Floyd is on. I only have a few tenners on my acount, but I'm happy.
Tomorrow job-application-training is on the agenda. Curious how that'll go.
No new steps in the challenge just yet.
See you tomorrow . . .
Sadly it stopped there,
I would very much like to hear more about Jos's quest to find a balance between his deep rooted desire for depravity and keeping a sound body and mind.
His current delay or hold on gettting together to exchange shit and thoughts can very well have just health rasons. He hinted to teeth problems and insurance earlier. Also having multiple feeders does pose extra risk of dietry tract problemss. But keeping quiet about that and leaving me in the dark abut what (if anything) is the matter, is just driving me to despair and may be leading to the desision to just give up. While it could be so much more mutually rewarding to keep up our shared dedication to anal attractions. Not in a religious fanatic way, where you feel it's a 'sacred duty' to eat each other, but a deep wish to do that from time to time, just to exchange both the goood and the bad, physiccally and mentally.
I guess it's not the right time for him to meet up with me. Maybe because he's not connfident enough it will go down well, maybe he just needs to find his right state of mind, or maybe some finances to help him chemically to cross this border, or he has to focus on work and studies, which I agree, his last chance at the latter should be his nr. 1 priority.
Wat gebeurt er als de overheid jou niet meer vertrouwd, Belastingdienst of CWI, UWV, Sociale Dienst of GAK, jou maar al te bekend, in 'n land dat 2 eeuwen gewend is geraakt aan artikel 1 van de grondwet, voorzover dat enige diepgang heeft, zoals Pim Fortuijn al vertelde en vervolgens de Volkskrant hem pootje haakte met die uitspraak.
Natuurlijk: vervolgens vertrouwt de burger de ooverheid niet meer en is Rutte nog maar millimeters of een paar seconden verwijderd van Putin.
Misschien kan je dan begrijpen hoe het voelde op het moment dat je zei dat je mij niet meer vertrouwde: a stab in the back.
And then you saying I wasn't really interested in you ??? Maybe I wa not interested in the way you looked at yourself, which I found a dead-end street.
I felt you could have taken my attitude towards you more serious, instead of dismissing it without a second thought.
But you didn't.
So we have to start rebuilding from scratch, which will only work if there are no preset preconditions, and you willing to change, adapt and do as much consessions as I did, and you never recognised.
So sad, coz, we as a team were the beautfull ones:
